Να πάει κανείς στο γήπεδο ή να μην πάει

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Παρά τις δυο γκέλες στο ξεκίνημα με Καρδίτσα και Αιγινιακό και την απρόβλεπτη ήττα από την Καλλιθέα, ο Άρης, τέσσερις στροφές πριν από το φινάλε του πρώτου γύρου, έπιασε τη μια από τις δυο θέσεις ανόδου, έχοντας και ένα αγώνα λιγότερο. Άρα είναι εντός πλάνου και βασικού στόχου, έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα ως τα μισά του δρόμου με τα παιχνίδια κόντρα σε Λαμία και Απόλλωνα που ακολουθούν, να αναρριχηθεί και στην 1η θέση και να μην κοιτάξει ξανά πίσω.

Κόντρα στον ΟΦΗ μπορεί να μην έβγαλε μάτια με την απόδοσή του, αλλά είχε την ουσία και πήρε τρεις πολύτιμους βαθμούς, κυρίως γιατί ψαλλίδισε στο ελάχιστο τις ελπίδες των κρητικών για άνοδο. Φαίνεται πλέον ότι από τις πέντε ομάδες που ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία με τον στόχο της ανόδου, Άρης, Λαμία και Απόλλων έχουν πάρει ένα προβάδισμα.

Από το βράδυ του Σαββάτου… άναψε μια άλλη κουβέντα με αφορμή την δυσαρέσκεια του Θόδωρου Καρυπίδη από την μικρή προσέλευση του κόσμου στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ. Βασικό θέμα της κουβέντας, οι λόγοι που κρατούν μακριά από το γήπεδο την πλατιά μάζα του κόσμου ή γιατί ενώ με τον Ολυμπιακό το Βικελίδης είχε σχεδόν 15.000 κόσμο, με τον ΟΦΗ μετά βίας τους μισούς. Στον οργανισμό που λέγεται Άρης, πάντα τέτοια θέματα ιντριγκάρουν και στέκονται αιτία ακόμη και να χωριστούν, άνθρωποι που πρεσβεύουν υποτίθεται τα ίδια ιδανικά, σε δυο στρατόπεδα. Όποιος πάει στο γήπεδο και «στηρίζει» με αυτό τον τρόπο την εκάστοτε διοίκηση, καλείται να απολογηθεί γιατί το κάνει σε αυτούς που για τους δικούς τους λόγους απέχουν.

Καταρχάς, για να το ξεχωρίσουμε. Κάθε ιδιοκτήτης και κάθε διοίκηση σε οποιαδήποτε ομάδα του κόσμου, υπολογίζει στα έσοδα από τα εισιτήρια, είτε διαρκείας είτε πόρτας. Ούτε παράλογο είναι, ούτε κατακριτέο. Ανώνυμες εταιρίες είναι, έχουν έξοδα και προσβλέπουν σε έσοδα, ένα από τα οποία είναι και τα εισιτήρια. Ένσταση υπάρχει όταν ο ιδιοκτήτης, ποντάρει μόνο σε αυτά και δεν έχει την δυνατότητα, στη δύσκολη στιγμή, να… τσοντάρει για να βοηθήσει στο cash flow.

Ο Καρυπίδης λοιπόν, έχω την εντύπωση, ότι όταν επεξεργάστηκε την εμπλοκή του στον Άρη, είχε κατά νου και την δυναμική του club. Του γεμάτου γηπέδου και της εμπορικότητας που δύναται στην πορεία να φέρει έσοδα και χορηγίες ανεβαίνοντας τις κατηγορίες. Από την αρχή ξεκαθάρισε ότι δεν είναι μεγιστάνας και οι οικονομικές δυνατότητές του συγκεκριμένες. Μέχρι στιγμής, με τα πάνω και τα κάτω του, τις σωστές και τις λάθος επιλογές του, τα έχει καταφέρει. Έχει βέβαια πολλά χιλιόμετρα να διανύσει ακόμη, ειδικά σε θέματα οργάνωσης και καθημερινής λειτουργίας, στα οποία έχω αναφερθεί πολλές φορές. Επειδή ακριβώς δεν είναι επιχειρηματικά το μέγεθος ενός Μαρινάκη για παράδειγμα, δεν έχει πείσει ακόμη αρκετό κόσμο που ζει με το όνειρο, να δει στον Άρη ένα τέτοιο μέγεθος. Μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο όμως (νομίζω ότι και ο ίδιος ο Καρυπίδης θα το ήθελε κάποια στιγμή), γιατί να μην εισπράξει στο μέγιστο βαθμό την δυναμική που έχει ο σύλλογος; Που το κακό; Στο φινάλε ποιος θα ωφεληθεί από αυτή την ιστορία, πέρα από τον ίδιο τον σύλλογο; Την ΠΑΕ, τους υπαλλήλους, τους παίκτες, τον ερασιτέχνη που περιμένει ΠΑΕ και ΚΑΕ για να ζήσει. Ίδια δυναμική αποπνέει δηλαδή ένα.. φίσκα Κλεάνθης Βικελίδης από ένα μισοάδειο; Σε ένα παιχνίδια, αυτό με τον Ολυμπιακό, το γήπεδο θύμισε κάτι από τα παλιά και έγινε viral σε όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα.

Στο κάτω-κάτω στο γήπεδο πηγαίνεις για τον Άρη. Υπάρχει πίκρα για την τελευταία 3ετία. Δεκτό. Μια ποδοσφαιρική ομάδα έχει τα πάνω και τα κάτω της, όπως κάθε έκφανση της ζωής. Ο Άρης τον έξυσε τον πάτο του βαρελιού και είναι όλοι όσοι αποτελούν κομμάτι του, υποχρεωμένοι να τον προστατέψουν να μην πατήσει εκ νέου την… μπανανόφλουδα και γκρεμοτσακιστεί. Πως είναι κάτι τέτοιο πιο εφικτό; Απέχοντας ή γεμίζοντας το γήπεδο, συμμετέχοντας, βοηθώντας, στηρίζοντας ποικιλοτρόπως; Νομίζω ότι η απάντηση προκύπτει αβίαστα…

ΥΓ Ένα από τα πρώτα πράγματα το καλοκαίρι είναι η αλλαγή χλοοτάπητα στο Βικελίδης. Μετά από μια δεκαετία και βάλε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου…